6

วงการเพลงไทยบ้านเราผ่านมาหลายยุคหลายสมัย ไม่ว่าจะเป็นยุค 90s หรือยุคเด็ก Gen Y อย่างยุคมิลเลนเนียม แต่ละยุคสมัยก็มีเนื้อหาของเพลงที่หลากหลายแตกต่างกันไปตามบริบทของแต่ละช่วงเวลา แต่คงปฏิเสธไม่ได้ว่ามีบทเพลงอยู่ประเภทหนึ่ง ที่ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนผ่านไปนานเท่าใด ความหมายของเนื้อเพลงก็ยังคงเป็นความจริงอยู่เสมอ บทเพลงเหล่านั้นมักเล่าถึงปรัชญาการใช้ชีวิต และมีเนื้อหาให้กำลังใจแก่ผู้ฟัง ในบทความนี้จะนำพาผู้อ่านไปพบกับสองบทเพลงที่อยู่กันคนละช่วงเวลาแต่ให้ความรู้สึกถึงความเหมือนที่แตกต่างในความหมายของเนื้อเพลงได้อย่างลงตัว เพลงแรก “ฤดูที่แตกต่าง” เป็นเพลงที่ถูกแต่งขึ้นโดย “บอย {...}

ภาษาคือกำแพงอย่างหนึ่งที่ทำให้เราไม่สามารถเปิดโลกเปิดใจให้กว้างได้ เรามีปัญหากับการอ่านบทความวิชาการทางภาษาต่างประเทศยาก ๆ เหมือนกันกับที่ถ้าหากฟังเพลงภาษาอื่นได้อย่างเข้าอกเข้าใจ น้ำเสียงของผู้ร้องและโน้ตของดนตรีแต่ละตัวคงถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ด้วยข้อจำกัดนี้เอง เพลงภาษาไทยที่แปลงมาจากต่างประเทศจึงกลายเป็นอีกหนึ่งทางเลือกสำหรับนักฟังทั้งหลาย เพื่อให้เข้าถึงเนื้อหาของเพลงได้ดีมากยิ่งขึ้น และนั่นอาจทำให้เราได้ค้นเจอกับคลังเพลงขนาดใหญ่ที่บรรจุเพลงโปรดของเราไว้มากมาย 5 เพลงที่แนะนำให้ฟัง 1.I Think I – แคทรียา อิงลิช เปิดมาด้วยเพลงดังสุดฮิตที่หลาย {...}

ถ้าพูดถึงอินโดนีเซียประเทศร่วมภูมิภาคของเราหลายคนคงนึกถึงดินแดนที่วัฒนธรรมโดดเด่น ฟุตบอลทีมชาติที่ห้ำหั่นกับทีมชาติไทยมาตลอด ประเทศที่อุดมไปด้วยหมู่เกาะและธรรมชาติที่สวยงามหรือแม้แต่คอการเมืองที่นึกภาพประเทศซึ่งถูกนักการเมืองทำร้ายอย่างแสนสาหัส ไม่ว่าภาพที่หลายคนนึกออกจะเป็นเช่นไรแต่เรื่องลึกๆ ที่หลายคนอาจไม่ทราบมาก่อนเกี่ยวกับดินแดนอิเหนาคือวงดนตรีสากลระดับโลกนิยมจัดคอนเสิร์ตบนแผ่นดินนี้ไม่แพ้ประเทศใหญ่ๆ ของโลกเลยทีเดียว อินโดนีเซียจัดอยู่ในกลุ่มประเทศกำลังพัฒนา ประชากรส่วนใหญ่ค่อนข้างยากจน อุตสาหกรรมหลักของประเทศคือการผลิตยาสูบและการท่องเที่ยวด้วยคุณสมบัติเหล่านี้ถ้าจะบอกว่าหากนำคอนเสิร์ตจากวงดนตรีระดับโลกไปจัดที่นั่นและการันตีว่าบัตรขายหมดแน่นอนหลายคนอาจจะไม่เชื่อแต่นี่คือเรื่องจริง อินโดนีเซียคือประเทศที่วงดนตรีต่างชาตินิยมเปิดคอนเสิร์ตไม่ว่าจะเป็นวงดังระดับโลกหรือวงหน้าใหม่ที่เพิ่งสั่งสมชื่อเสียงก็ล้วนแล้วแต่การันตีได้ว่าประสบความสำเร็จในด้านยอดจำหน่ายตั๋วอย่างแน่นอน ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะในสังคมของอินโดฯไม่เหมือนประเทศอื่น ความนิยมหรือป็อปคัลท์เจอร์ของยุคสมัยอย่างดนตรี แฟชั่น และสื่อบันเทิงแทบทุกแขนงสามารถกำหนดไดเร็คชั่นได้โดยกลุ่มคนไม่กี่กลุ่มจากนั้นความนิยมเหล่านี้จะแพร่หลายออกไปทั่วทั้งประเทศยกตัวอย่างเช่นหากนิตยสาร เซเล็บหรือนักแสดงออกมาแนะนำคอนเสิร์ตของศิลปินสักคนวัยรุ่นที่ค่อนข้างมีฐานะก็จะแห่กันไปดูเพราะอยากกระทบไหล่ดาราและอยากรู้สึกว่าอยู่ในระดับเดียวกับคนมีชื่อเสียง ในขณะที่วัยรุ่นทั่วไปในอินโดฯก็จะตามกระแสนิยมของบรรดาวัยรุ่นฐานะดีอีกที การส่งต่อความนิยมไปเป็นทอดๆ นี้ทำให้ศิลปินมั่นใจได้ว่าหากซื้อพื้นที่สื่อได้ความสำเร็จไม่หนีไปไหนอย่างแน่นอน {...}